یک آبروریزی دیپلماتیک

اتفاقات مرزی یکی دو روز گذشته میان ایران و پاکستان را باید یک آبروریزی دیپلماتیک توصیف کرد. آبروریزی از این بابت که دستگاه دیپلماسی کشورمان نتوانست کشور همسایه را پیش و پس از این عملیات با خود همراه کرده و کار به رفتاری انتقام جویانه کشید که نتیجه‌اش تحریک سایر کشورها برای رفتاری متقابل است.

وقتی پاکستان به خود اجازه می‌دهد به کشورمان حمله کند، طبیعتا این انتظار برای شهروندان عراقی یا حتی سوری هم ممکن است به وجود بیاید که چنین رفتاری را تکرار کنند.

این درحالی است که دستگاه دیپلماسی باید پیش از عملیات، استدلالهای خود درباره برخورد با گروه‌های تروریستی را ارائه داده و هماهنگی‌های لازم را ایجاد می کرد و پس از عملیات نیز بستری مناسب برای توضیح این عملیات در عرصه بین‌المللی فراهم می‌ساخت.

متاسفانه مواضع وزیر خارجه در داووس و رفتار رسانه های داخلی در ایران چنان اسلام آباد را عصبانی کرد که مجبور شد پاسخی به این حملات بدهد. پاسخی که البته روشن کرد پاکستان نمی‌خواهد روابط خود را با تهران تیره کند.

انتظار از دستگاه دیپلماسی کشور این است که از اقتدار نظامی کشور برای ایجاد گشایش‌های دیپلماتیک استفاده کند، نه اینکه با انفعال و یا مواضع نادرست، این ظرفیت را به ضد خود تبدیل کرده و کار را به آنجا بکشاند که جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا ایران را در منطقه منزوی توصیف کند. منزوی، آن هم در میان کشورهایی که ایران در سالهای قبل کمترین چالش را با آنها داشته است.

درسی که وزارت خارجه از اقدام پاکستان باید بگیرد این است که هیچ کشوری تحمل رجزخوانی‌هایی که مصرف داخلی برای کشور دیگر دارد را نخواهد داشت و نباید در مواضع دیپلماتیک به گونه‌ای عمل کرد که دولتهای دوست در میزان دوستی دچار سوءتفاهم و انتقام جویی شوند.